We waren op driedaags winterkamp met de scouting van Florence. Het was in december, drie maanden nadat ik met de scouting begonnen was, en ik snapte het idee van 'de scout' nog niet helemaal: wat hun doel was, wat er van mij verwacht werd. We deden spelletjes(maar dan net iets ingewikkelder), we zongen liedjes(er waren altijd wel drie gitaren mee op kamp) en er werd gebrainstormd over de vier belangrijkste pilaren van de scouting: la strada(de straat, reizen, wandelen), la comunità(de comunity van de scout), il servizio(vrijwilligerswerk) e la fede(het geloof). In Nederland had ik nooit bij de scout gezeten waardoor sommige dingen lastig te begrijpen waren. Ik had gedacht dat de scouting alleen maar bezig was met overleven in de natuur, wat echt helemaal niks voor mij zou zijn, maar ze legden me uit dat dat meer het idee van de Amerikaanse scouting is. Iedereen was ontzettend aardig en sociaal en ik voelde me al heel snel een deel van de groep. 
's Avonds was Sara jarig en hadden we met z'n allen stiekem een taart gemaakt. We zaten in een kring op de grond, het licht ging uit en twee jongens kwamen zingend binnen met de taart(ja, inclusief die jongen die voor mij gezongen had op m’n verjaardag). Ik niet-wetend dat ze ook nog een verrassing voor mij in petto hadden. Ze vroegen of ik naar de drie 'capi', de drie leiders van de groep, wilde lopen. Ik snapte er echt helemaal niks van. Ze probeerden me, met veel moeite, uit te leggen dat ik de eed moest gaan afleggen op 6 januari. Hiermee zou ik officieel een scout worden en de 'promessa' krijgen: het sjaaltje met de kleuren van deze scoutgroep. Ze gaven me een boekje met daarin een Italiaanse tekst die ik uit m'n hoofd zal moeten gaan opzeggen. Slik. Zo goed was mijn Italiaans nog niet. De tekst begon met iets van 'met de hulp van God zal ik altijd iedereen helpen', ik weet het niet meer zo goed. Ze leerden me die avond ook het handgebaar dat ik moest maken terwijl ik de tekst voorlas. Leg je duim over je pink en houdt je andere drie andere vingers omhoog. Da's nog knap lastig, weet je! Maar wat was ik trots toen ik mijn sjaaltje kreeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten